Vrijdag 7 april. Ik ben onderweg naar Nicole Baeten, moeder van Gijs en oprichtster van de gelijknamige stichting Gijsje Eigenwijsje, om bij te praten. Terwijl ik Alphen (NB) nader, rijd ik door de omgeving van Duc-de-Brabant; het Landal-park in het Brabantse Diessen waar het ‘Paleis van Gijs’ staat. Precies een jaar geleden mochten wij met Maxine in het tweede huisje van de stichting verblijven. In de auto dwalen mijn gedachten af naar vorig jaar. De Stichting had toen alles precies op tijd klaar om te zorgen dat wij er nog even uit konden. Een week na thuiskomst overleed ze.
De herinneringen aan die week zijn tweeledig; aan de ene kant was het heel fijn om samen op een andere locatie intens van elkaar te genieten. Aan de andere kant werden we, en Maxine zelf, tijdens het verblijf enorm geconfronteerd met het feit dat ze bijna niks meer kon en niet meer lang bij ons zou zijn… Nu ik in de auto zit zoeken mijn ogen herkenningspunten van het park, het huisje en de omgeving. Tegelijkertijd ben ik bang om een glimp hiervan op te vangen. Naast de gouden momenten die we hier beleefden, doen de herinneringen ook pijn. Nicole heeft ons aangeboden nog een week terug te komen, maar dat willen we niet. Wat ze goed snapt. Deze week was te bijzonder en te moeilijk om opnieuw te beleven. Er zit een gouden strik omheen.
Naast de vele herinneringen is er ook een tastbaar souvenir in ons midden. Een van mijn dierbare collega’s bracht ons de aap van Gijsje; de mascotte van de stichting waar de meiden tijdens onze vakantie veel mee geknuffeld hebben. We doopten deze troostaap tot ‘Gijs’ en wisselend slaapt ie bij Amélie, Jeroen en mij om ons op te beuren. Als ik heel verdrietig ben dan knuffel ik ‘m even extra. Zijn harige vacht heeft al veel tranen gedroogd. Daarnaast doet Gijs dienst als logeeraap. Hij logeert graag bij mensen en kinderen die speciaal waren voor Maxine. In het boekje dat Amélie ervoor maakte schrijven ze wat ze meemaken met de eigenwijze aap en wat ze van Maxine zo missen. Zo heeft Gijs gelogeerd bij een paar vriendinnetjes van Amélie. En omdat ze samen veel hadden meegemaakt, rondom Maxine, vonden ze dat heel fijn, bijzonder en verdrietig. Terwijl de harige vriend overnachtte bij de leidsters van Maxine hadden ze het gevoel dat onze kleine ster er weer een beetje bij was. Ze deden samen dingen die Maxine leuk vond; pizza eten, dansen, naar de bioscoop en het bos. De aap deed hen sterk denken aan de boevenstreken van Maxine. “Die lieve, eigenwijze dame”, zo schrijven ze. Soms werden ze er ook stil van, vooral bij het luisteren naar K3-muziek: “Toen konden we lekker even knuffelen”. Ook kreeg Gijs veel kusjes van de kinderen van het kinderdagverblijf van Maxine. Daarna maakten ze voor haar een mooie tekening.
Gelukkig krijg ik ook een stevige omhelzing van Nicole als ik bij haar sfeervolle woonwinkel aankom. De koffie en appeltaart staan al klaar. “Dat hebben we wel nodig”, zeg ik. Nu onze kinderen allebei aan die vreselijke hersenstamkanker zijn overleden is er een onuitputtelijke hoeveelheid gespreksstof aanwezig. We wisselen veel ervaringen uit die we hebben opgedaan in de periode dat onze kinderen ziek waren en de angsten die we doorstonden. Hoe we probeerden er voor onze kinderen nog een feest van te maken, terwijl we wisten dat het einde naderde. “Elke week vierden we Gijs zijn verjaardag”, vertelt zijn moeder. Mooi vind ik dat en beaam dat het goed paste bij de snel wijzer wordende held. Allebei staan we versteld van het aanpassingsvermogen van onze kinderen en hoe ze tot het laatst toe van de dingen hebben kunnen genieten. Zo vertel ik dat Maxine vijf dagen voor haar dood nog lag te gieren van de lach in een zwembad. Wat ons verbindt is de bewondering voor Maxine en Gijs en hoe we ze in ons laten voortleven. Ik hang aan haar lippen als ze met me deelt hoe ze de draad weer heeft opgepakt, samen met haar gezin. Net als ze vertelt hoe Gijsje Eigenwijsje haar daarbij geholpen heeft stappen twee vrijwilligers de winkel binnen. Nicole stelt me voor als ‘de moeder van Maxine’. Ze weten vrijwel direct wie ik ben. Een gevoel van trots gaat door me heen. De winkel verandert in een gezellige huiskamer als we aan de grote eettafel plaatsnemen en praten over de stichting en de ontwikkelingen van het derde huis dat er komt. “Zo kunnen we ook kinderen ontvangen die in een elektrische rolstoel zitten”, vertelt een van de vrijwilligers. Met deze ontwikkelingen voelt het extra goed om Nicole een van de eerste exemplaren van mijn boek ‘Verdriet komt in stukjes’ te overhandigen en te vertellen dat een deel van de opbrengst naar de stichting gaat. Met tranen in haar ogen bedankt ze me. “Ik ben zeer vereerd. Wat bijzonder.” Op deze manier hoop ik voor de stichting een mooi bedrag bij elkaar te krijgen, zodat nog meer gezinnen gouden herinneringen kunnen maken. Met of zonder strik erom.
