Door: Nol Baeten (46 jaar)
Commissielid van Run4Gijsje
én vooral oom van Gijs
Op 9 april heb ik mijn eerste marathon gerend. Dit heb ik speciaal gedaan voor mijn neefje Gijs, die is gestorven aan hersenstamkanker. Afgelopen 30 december was het 5 jaar geleden dat Gijs overleed. Tijdens mijn trainingsrun van deze dag, was Gijs continu in mijn gedachten. Dit is zeker niet de eerste keer dat Gijs zo in mijn gedachten is. Net als tijdens de run op 30 december, ga ik in mijn gedachten terug naar de ochtend van 12 augustus 2011. De dag dat ik hoorde dat Gijs ongeneeslijk ziek was en nog maar 3 tot 6 maanden te leven had. Ik werd wakker in Curaçao in het appartement van mijn schoonmoeder. Ik lag te lezen toen mijn broer belde. Mijn man en dochter, allebei op dezelfde kamer als ik, lagen nog te slapen. Mijn broer belde en meteen ging door me heen dat hij wilde voorstellen om volgend jaar mee naar Curaçao te gaan. Hier hadden we het kort daarvoor over gehad. Zijn boodschap was compleet anders en het meest heftige wat hij me ooit zou kunnen meedelen.
Boze droom
Ze hadden slecht nieuws gehad over Gijs. Heel slecht nieuws. Gijs had een tumor op zijn hersenstam. Ze konden er niks meer aan doen en de prognose was dat hij nog maar 3 tot 6 maanden te leven had. Op dat moment stond de wereld stil en achteraf gezien was er een soort van shocktoestand die zich over mij overmeesterde. Een ander gevoel was een nerveus machteloos gevoel dat mijn lijf bekroop. Ik heb die dag veel contact gehad met familie en vrienden uit Nederland om mijn ei kwijt te kunnen. Rusteloos en ijsberend ben ik de dag doorgekomen. Van schoonmoeder naar schoonzus met wie mijn dochter en ik nog souvenirs zijn gaan kopen. Ik zie ons nog in de speelgoedwinkel staan om cadeaus voor Gijs en zijn broer Bart mee te nemen. Continu denkend dat dit een boze droom was. Maar we werden maar niet gillend wakker. De onrust bleef, werd sterker. Die avond ben ik sinds jaren voor de eerste keer weer gaan rennen. Mezelf leeglopen. Mezelf stuk rennen om zo de angstaanjagende realiteit de baas te worden. Natuurlijk lukte dat niet, maar het hielp me wel. Tijdens het rennen waren mijn gedachten bij Gijs, dat is sindsdien niet anders geweest. De dagen erna ben ik weer gaan lopen. Ik vond in het lopen een uitlaatklep. Het waren korte afstanden waarin ik mezelf telkens afmatte om mijn hoofd, voor zover dat kon, leeg te maken.
Drie dagen later zaten mijn dochter en ik in het vliegtuig richting Nederland. Ik zag enorm tegen de vlucht op, maar door mezelf op mijn dochter te focussen, kon ik mijn afleiding vinden. Mijn ouders kwamen ons op Schiphol afhalen. We zijn meteen naar mijn broer gereden. Mijn broer en zijn gezin woonden toen nog naast mijn ouders. Zij waren met Gijs naar het ziekenhuis in Nijmegen. Gijs was 8 jaar toen we het nieuws hoorden. Mijn broer zei me in één van de gesprekken die we hadden toen we nog op Curaçao waren: “Nol, we hebben een beslissing genomen, vanaf nu willen we alleen nog maar positiviteit in Gijs zijn leven. We gaan niet kijken wat er niet kan, we gaan enkel kijken wat wel kan. Hij heeft nog maar kort te leven en hij heeft er niets aan om ons continu te zien huilen. We moeten er nu voor hem zijn.” Heel krachtig en zo waar. Deze uitspraak heeft mij geholpen om er voor Gijs te zijn vanuit een positieve instelling. De dag nadat ik thuis ben gekomen, ben ik de hele dag naar mijn broer thuis gegaan om er voor hen en Gijs te zijn. En natuurlijk ook voor mezelf.
The Lazy Song
Als ik bij Gijs was, voelde ik me krachtig en sterk. Zo vertelde hij de eerste dag dat ik er bij was dat hij totaal weg was van Bruno Mars, die op dat moment een grote hit had met The Lazy Song. Ik hoor het hem nog zingen. Het was een prachtige dag, midden augustus. Hij liep in zijn zwembroek door de tuin. Binnen aan de woonkamertafel zong hij het nummer voor me. Het is écht zijn lied geworden. ’s Avonds zijn we met zijn allen gaan eten bij restaurant Aap. Heel fijn om samen te zijn. Deze momenten zijn nu de pareltjes waar ik met een warm gevoel aan terug denk.
Mijn eerste Run voor Gijsje
Zo nu en dan liep ik mezelf leeg, zonder regelmaat, maar toch op regelmatige basis. Ik kreeg te horen over stichting Semmy. Een stichting die geld ophaalt voor onderzoek naar ponsglioom, de hersenstamkanker die Gijs had. Ik kwam er ook achter dat er in oktober een sponsorloop zou zijn om geld op te halen voor deze stichting. Al snel had ik me ingeschreven om 8 km te rennen voor Gijs. Ik had nog niet eerder 8 km gerend. Het was dus zeker een uitdaging. En het zoeken naar sponsors begon. Ik had een doel, wilde iets doen, in actie komen. Toen deze Run4Semmy plaatsvond, waren mijn broer en zijn gezin met vakantie. Ik ging met mijn gezin, ouders, schoonzus en tante naar Amsterdam. Meer dan 8000 euro had ik opgehaald. De Run4Semmy was een onderdeel van de 8 km die onderdeel was van de Amsterdam marathon. De loop ging goed én was gelijktijdig heftig. Net voor we het stadion binnenliepen verzamelden we met alle lopers van de Run4- Semmy op een afgesproken plek om daarna gezamenlijk het stadion binnen te lopen in allemaal dezelfde shirtjes. Dit was heel krachtig en emotioneel. Te midden van al die mensen kwam ik toevallig uit bij de collega’s van mijn schoonzus die ook voor Gijsje liepen. Met hen ben ik het stadion binnen gelopen. Ik zag mijn gezin en familie op de tribune. Deze run was voor Gijs. Vanuit de vakantie werd door Gijs en zijn gezin meegeleefd. Het voelde als een enorme overwinning dat ik 8 km had gerend. Gijs werd zieker en hij kon steeds minder. Desondanks bleef hij positief. Tijdens mijn bezoekjes kroop ik naast hem op de bank, kletsten we wat of keken samen tv. Het hardlopen hielp me om mijn zinnen te verzetten. Mijn emotie kwijt te raken. Geregeld vloeiden de tranen tijdens deze runs, die nooit heel ver waren. In de laatste fase van Gijs zijn leven besefte Gijs dat hij het getroffen had in zo’n liefdevol gezin. Hij wilde ook iets terug doen voor kinderen die het minder goed hadden. Zo ontstond zijn stichting. Stichting Gijsje Eigenwijsje. De naam bedacht door Gijs en het logo, een aapje, zijn knuffel.
Eerbetoon
Op 29 december zou ik met mijn broer, zijn oudste zoon en mijn dochter gaan schaatsen. Ik kreeg in de ochtend telefoon dat het niet goed ging met Gijs en of ik Bart op kon halen, zodat mijn broer thuis kon blijven. Na een hele dag op pad te zijn geweest met Bart en Puck kreeg ik rond half 6 een telefoontje van een vriendin van mijn schoonzus, dat we meteen naar huis moesten komen. We stonden in de supermarkt toen ik het telefoontje kreeg. Een pizza in mijn hand, die ik uit mijn handen liet vallen om meteen naar Alphen te rijden. Ik heb deze weg nog nooit zo snel gereden. In Alphen bleek dat Gijs zijn laatste strijd aan was gegaan. Een dag later is Gijs overleden. De dagen erna stonden in het teken van zijn afscheid. Op de dag van zijn begrafenis hebben we afgesproken om tijdens de Tilburg Ten Miles een run voor Gijs te organiseren. Dit idee was bij de TTM van 2011 ontstaan, toen Gijs langs de kant zijn vader aan het aanmoedigen was. Mijn broer liet me ’s avonds weten dat we het jaar daarna voor Gijs zouden lopen. Met vier man sterk in de organisatie hebben we dat eerste jaar in september ruim 200 deelnemers mee laten lopen. Met zijn allen haalden we een prachtig bedrag op. Dit waren mijn eerste 16 km ooit. De weg ernaartoe was emotioneel, rauw en in rouw. De dag zelf was als eerbetoon aan Gijs; prachtig en emotioneel en dat is het al die jaren gebleven.
De Run4Gijsje is een eerbetoon aan mijn overleden neefje Gijs, op wie ik heel trots ben. We vieren op dat moment zijn leven. Op zaterdag kun je meewandelen en op zondag kun je meerennen tijdens de Run4Gijsje. Het doel waarvoor iedereen in dit weekend loopt is zo bijzonder en mooi! Het helpt zo veel gezinnen die door de heftigste fase van hun leven gaan. Want dat is het zeker. Je kind af moeten geven is het meest verschrikkelijke wat er is.
Speciaal voor Gijs!
Voor dit fantastische goede doel, dat mij tot in het diepst van mijn kern raakt en waar ik helemaal mee verbonden ben, zet ik mij vanaf het allereerste moment in. Met de Run4Gijsje bereiken we een steeds groter publiek. De vraag naar weekjes weg is helaas groter dan het aanbod. Dat is de reden dat er een derde huisje is gekomen. Met Gijs in gedachten bereiden we ons voor. Gijs leeft op deze manier voort en brengt zo veel moois voor andere zieke kinderen teweeg. Het is mooi om te merken dat het gedachtengoed van Gijs mensen raakt en dat er zo veel mensen zijn die meelopen of geld doneren. Laten we samen de wens van Gijs levend houden!
