‘Say do you remember?’ Terwijl ik door het centrum van Tilburg dender, hoor ik mezelf meezingen met September van Earth, Wind & Fire. ‘Dit ga ik echt nooit meer vergeten’, roep ik tegen mijn loopmaatjes, met wie ik deze missie ga volbrengen: onze eerste Run4Gijsje.
Het idee om mee te doen met de Run4Gijsje ontstond dit voorjaar, toen we met elkaar de Nightrun in Nijmegen, onze habitat, uit hadden gelopen. Wat zou ons volgende doel worden? De tien mijl van Tilburg leek een van ons een goed plan. Toen riep maatje Berry al snel: ‘Ja, maar dan wil ik wel voor Gijsje lopen!’ Zo werd een idee waar ik al een tijdje mee liep werkelijkheid en besloten we het nuttige met het aangename te combineren. Hoewel, aangenaam … Ik kan pas echt genieten van het hardlopen als ik het renzweet onder de douche van me af kan spoelen. Maar lopen voor Gijsje Eigenwijsje zou dat gevoel vast overtreffen.
Met tien enthousiastelingen schreven we ons in. Waar normaal het hardlopen in de zomer zo’n beetje stil ligt, werden de trainingsschema’s dit keer geïntensiveerd. Elk weekend planden we een duurloop en door de week hielden we elkaar op de hoogte van onze intervallen en losloopjes. Want zestien kilometer rennen is een serieuze zaak. Het resultaat was er, goed getraind verschenen we zondag aan de start. Sommigen met wat te weinig slaap en probleemknieën, maar allemaal met een buitengewoon goed humeur. Het voelde bijzonder om op deze dag onderdeel te zijn van deze speciale club mensen die Gijs bij elkaar heeft gekregen en waarmee wij ons door onze dochter Maxine zo verbonden voelen. Vorig jaar waren we de eerste gasten in het Paleis van Gijs, het tweede huisje van de stichting. Een week na thuiskomst overleed Maxine aan de gevolgen van hersenstamkanker. Net als Gijs.
Gekleed in de welbekende gele shirts bewogen we ons vol goede moed over de startstreep. Hoewel de outfits een beetje aan de krappe kant waren, zorgde de gele brigade voor een prachtige, denkbeeldige keten tussen de andere deelnemers van de Tilburg Ten Miles. Her en der gaf het zien rennen van een ‘geel shirt’ mij weer even moed. Dan wist ik weer waar ik voor liep.
Mooi was het om te merken dat de stichting een begrip is in de regio. Overal vandaan werd ons ‘Gijsje!’ toegeschreeuwd. En dan zwaaiden we, als trotse ambassadeurs, vrolijk terug. Ook de mensen die Gijsje (nog) niet kenden, moedigden ons aan. De route die langs zo’n beetje alle woonwijken van Tilburg voerde lokte de bewoners naar buiten om op straat een heus feestje te vieren. Elke wijk had zo z’n eigen sfeer, publiek en muziek. Alle genres kwamen voorbij: van happy hardcore en smartlappen tot rock ’n roll en discohits. Ik klaagde niet. Vandaag was elke beat welkom om me een zetje in de goede richting te geven.
De warmte zorgde ervoor dat we rustig moesten lopen. Mensen om ons heen begonnen flauw te vallen. Omdat wij graag verticaal over de finish wilden komen, schroefden we ons tempo tijdens de laatste kilometers wat terug. Ik pakte wat vaker een spons aan en sloeg op het laatst geen drinkpost meer over. Als de spieren niet meer wilden, riep ik de hulp in van Maxine en kreeg ik weer een beetje kracht om door te gaan. Mijn energie raakte op en het kippenvel op armen en benen nam toe. Maar het meeste kippenvel voelde ik op de Heuvel, waar de laatste kilometer voor ons lag en Tilburgse feestvierders met een biertje in de zon genoten van ons gezwoeg en gezweet. In de verte hoorde ik Nicole (de moeder van Gijs) vanaf het terras bij Café Stoffel door de microfoon roepen: MARJOLEIN!, MARJOLEINTJE, LEINTJE!’ Het was heerlijk om aangemoedigd te worden door de vrouw met wie ik dat intense gemis deel. Met tranen in mijn ogen zocht ik Jeroen, Amélie, mijn ouders en vrienden. Snel kon ik mijn lief een zoen geven om daarna de laatste sprint in te zetten naar de finish. Hand in hand met Berry vloog ik over de eindstreep. We hadden het geflikt!
De afterparty in Stoffel, thuisbasis van Gijsje tijdens dit geweldige evenement, was sfeervol. De welverdiende biertjes en bitterballen smaakten zalig. Met een euforisch gevoel kon ik mijn medelopers en fans stevig beetpakken en proosten op een heel geslaagd avontuur. Terwijl Nicole en ik een toast uitbrachten op onze kinderen, hoorde ik op de achtergrond wederom September van Earth, Wind & Fire. Al snel stond ik mee te wiegen en neuriën op mijn eigen versie van dit zo aanstekelijke liedje: ‘Do you remember the 3d day of September. Love was changing the minds of pretenders. While chasing the clouds away.’ Want zo voelde het. Liefde overwint alles. Pijn, zweet en tranen. Gijs, Maxine en al die andere sterren lieten het vandaag weer eens voelen, terwijl ze als zonnestraaltjes over ons schenen.
