Nederland is een nieuw paleis rijker. In dit paleis woont geen koning, koningin, prins of prinses. De kranen zijn er niet van goud en ook kun je er niet van zilveren borden eten. Dit paleis behoort toe aan een ridder; zijn naam is Gijs. Zijn knuffelapen dragen alle gasten een hartelijk welkom toe. Het is er warm, knus en gezellig. In het Paleis van Gijs wordt iedereen in de watten gelegd en worden zorgen en verdriet voor een moment vergeten. En ook al is het maar voor even: hier heerst vrolijkheid en plezier. Het is een oase van rust en geborgenheid voor de gasten die er verblijven, om ze bij te laten komen van alle hectiek en stress. Hier wordt gelachen, gehuild en van elkaar gehouden. Ridder Gijs ziet er samen met zijn aapjes op toe dat niemand die rust verstoort.
Het is de tweede mijlpaal die Gijs’ stichting bereikt heeft. Wanneer ik er bij stil sta, vind ik het ongelooflijk wat er is bereikt. Het blijft me oprecht verbazen hoeveel mensen zich geheel belangeloos in blijven zetten voor de droom die Gijs had. En dit aantal blijft maar groeien. De wens van Gijs verspreidt zich over een steeds groter publiek. Als voorbeeld van het succes noem ik het hardloopevenement de Tilburg Ten Miles. Als ik mij niet vergis, bestaat dit jaar de mogelijkheid dat meer dan 500 deelnemers aan de Tilburg Ten Miles in het gele shirt van Gijsje Eigenwijsje zullen meelopen. Meer dan 500!
Over die Ten Miles gesproken. Vorig jaar stond ik, geplaagd door blessures, samen met mijn lief langs de kant de mensen aan te moedigen. Bij elk geel shirt was onze aanmoediging net iets hartstochtelijker. Als sportman baalde ik enorm dat ik niet mee kon lopen, maar als neef van Gijs was ik apetrots op al die lopers in dat shirt met dat prachtige logo.
Dit jaar zijn de blessures helaas niet weg. Ik zie nu al de afkeurende blik van mijn fysiotherapeut voor me wanneer ik hem volgende week zal vertellen dat ik dit jaar het gele shirt aan zal trekken en voor Gijsje zal gaan hardlopen (in mijn geval zal dat meer stoempen dan hardlopen worden vrees ik). Maar ik ga het wel doen, hoewel ik weet dat het niet verstandig is. Ik wil namelijk niet langer aan de zijlijn blijven staan.
Vandaag heb ik de daad bij het woord gevoegd en heb mij ingeschreven voor de Ten Miles. Ik heb mijn oude trainingsschema ergens diep in de krochten van mijn computer teruggevonden. Maandag begin ik, dat is als ik mijn hardloopschoenen nog ergens op zolder terug kan vinden. Ik weet nu al dat het zeer gaat doen en dat mijn lijf al protesterend tegen mij zal zeggen: “ben jij nou helemaal gek geworden!” Soms moet je niet verstandig willen zijn, maar moet je luisteren naar je gevoel. En mijn gevoel zegt mij dat ik ondanks die blessures 16 kilometer lang mijn ene voet voor de andere moet zetten om een kleine bijdrage te leveren aan het levend houden van de droom van Gijs.
Ik hoop dat velen met mij dit jaar hun hardloopschoenen uit de mottenballen halen en dat wij dit jaar met meer dan 500 gele shirts Tilburg kunnen laten zien wie Gijs is en hoe trots we op hem zijn. Laten wij samen lopen voor Gijs en voor zijn gasten van het Paleis van Gijs.
