De kerstdagen zijn weer voorbij en ook het voltooide jaar 2015 hebben we knallend, maar bovenal kleurrijk weggeschoten. Traditionele dagen waarin we bewust wat verder en dieper kijken naar ons bezit dan de ‘gewone’ andere dagen van het jaar. Door die ‘traditionals’ word ik stevig herinnerd aan het feit dat ik welgesteld ben. Rijk in de vorm van Geluk met een grote letter G. Omdat ik gezegend ben met vrijheid, een dak boven mijn hoofd, een familie en bovenal een gezin met drie geweldige kinderen. Van hen mag ik, niet alleen in de afgelopen feestdagen, maar het hele jaar door, cadeaus ontvangen. Niet in materiële zin, maar in de vorm van het woordje ‘papa’, in de vorm van een knuffel en een kus. Het lijkt zo klein, minuscule bijzaken, maar zo onmisbaar voor de fundamenten van het echte Geluk. Die details moet je verzamelen en vervolgens koesteren, ze maken het leven zo mooi en ook dragelijker als je ze niet meer kunt verzamelen. Dan kun je ze nog eens tevoorschijn halen op ieder moment dat het je behaagt: uit je hart, uit een doosje of uit een huisje. Zo’n klein enorm kostbaar verzamelmoment maakt Gijsje Eigenwijsje mogelijk. De stichting die kinderen met een levensbedreigende ziekte, samen met hun gezin, een weekje vakantie laat ervaren. Een weekje weg met alleen maar de warmte van hun naasten en zonder de medische hectiek van het ziekenhuis. Een vakantiehuisje voorzien van alle aanpassingen, van alle details. Gewoon een lieflijk, klein verzameldoosje.
Het doet me terugvallen op een verhaal dat ik jaren geleden schreef. Een verhaal waar ik regelmatig aan terugdenk en wat ik doorgeef aan een ieder die even niet meer weet waar het Geluk ligt.
De bouw van de molen was nog maar net voltrokken, of de molenaar en zijn gezin trokken er in 1612 in. De man had nog geen naam bedacht voor de molen, dat was iets van later zorg. Er moest gewerkt worden, hij en zijn gezin moesten leven. De watermolen was gebouwd voor het vollen en vervilten van lakenstoffen. En soms moesten die stoffen ingepakt worden, zeker voor de voorname gasten. De molenaar had daarom een stapeltje van het duurste pakpapier. De man werkte hard en had voor de kerst een boom uit het bos gehaald, welke stond te pronken in het ‘voor’ van de molen. Met moeite had hij wat opzij kunnen leggen om het een en ander aan pakjes voor zijn gezin te kopen, voor zijn vrouw en dochtertje van drie jaar.
Het meisje zag het aan en volgde het voorbeeld van haar vader, ze pakte wat van het dure papier en maakte er een keurig doosje van en plaatste het onder de kerstboom. De molenaar zag het toen het ‘leed’ al was geschied. Hij strafte zijn dochtertje voor het overbodig gebruik van het mooie papier. Geld was er niet en hij kon het niet verdragen dat zij dit dure papier gebruikte om een cadeautje in te pakken en onder de kerstboom te leggen. De volgende morgen, tijdens eerste kerstdag, bracht het dochtertje het mooie cadeautje naar haar vader.
“Hier, papa, voor jou.”
Met stomheid geslagen en aangegrepen door het voorval, betreurde de vader zijn sterke reactie van de dag tevoren. Het dochtertje aanvaarde zijn excuses maar al te graag. Hij opende de doos, maar ontdekte dat er in de doos helemaal niets zat. Hij schreeuwde weer naar haar:
“Weet je dan niet dat het heel wreed is om iemand een leeg cadeau te geven, er moet altijd iets in de doos zitten!”
Het meisje kreeg tranen in de ogen en zei:
“Maar papa, de doos is niet leeg, ik heb hem gevuld met kusjes, enkel voor jou!”
De vader was volledig van de kaart en omarmde zijn dochtertje, hopend dat zij hem ooit zijn opwindende respons zou kunnen vergeven.
Enige tijd later werd het meisje door een ziekte getroffen en overleed. De molenaar was ten einde raad en opende de doos om daar enkele kusjes van zijn dochtertje uit te halen. De doos heeft hij nooit weer weggedaan, hij hield hem dicht bij zich. En elke keer dat het verdriet de overhand nam, pakte hij de doos en nam er een verbeelde kus uit en herinnerde zich de liefde die zijn dochtertje in het cadeau had gestoken. Geld speelde voor hem geen rol meer, zijn enige bezit was de herinnering aan de liefde van zijn dochter. Het was zijn enige fortuin. Hij noemde de molen daarom ‘Het Fortuin’, naar de liefde van zijn dochter.
Het huisje van Gijsje is een doosje vol warme herinneringen, vol kusjes. Het grote en enige fortuin.
Prachtig verhaal John, ik weet zeker dat Elise apetrots op je is. Als er iemand is voor wie Gijsje Eigenwijsje ontzettend belangrijk is geweest dan is het wel voor haar, en voor ons…het warme nest van Gijsje is één van de mooiste plekjes in onze herinneringen.
Dank je Merijn voor de reactie, doet me goed. Ik zag op Elises begrafenis ook de wens te doneren aan Gijsje ipv bloemen te geven. Ik hoop dat ze nu haar pijnvrije rust heeft gevonden. Groet, John