Wat zou je doen als je de klok kon terugzetten? Wat ga je doen als je in de toekomst vooruit zou kunnen kijken en zo zou weten wat je te wachten staat? Zou je dan andere keuzes maken? Zou je het plezier meer beleven? Zou je meer in het moment gaan genieten? Of zou je beter voorbereid om kunnen gaan met alles wat het leven ons te bieden heeft, in voor- en tegenspoed?
Ik weet eigenlijk niet of ik de dingen anders zou doen. Ook weet ik niet of ik zou willen weten wat er te gebeuren staat. Mij lijkt mij de wetenschap van toekomstig plezier overbodig en van toekomstig leed bijna ondraaglijk. Dan rest dus het besef in het moment, in het hier nu, met je gezin, familie, vrienden, kennissen. Het besef van wie je bent in je omgeving. Je werk of thuis. We dragen allemaal ons verleden met ons mee, dat heeft ons gemaakt wie we zijn en bepaalt daarmee ook mede onze toekomst. Heel bewust hebben we de verhalen en herinneringen uit het verleden; op ons netvlies, in ons geheugen, in boekjes of schriftjes en op foto’s en filmpjes. Wat minder bewust zijn de toevallige keuzes, de samenloop van omstandigheden, het geluk of de simpele pech, het lot of het noodlot. In kleine dingen maar ook in grote ingrijpende gebeurtenissen. Soms zijn het omstandigheden of gebeurtenissen die je opzoekt, soms die je overkomen waarvan je weet dat die bepalend zijn voor de rest van je leven. De kunst is daar energie uit te halen of kracht uit te putten. Delen is vermenigvuldigen. Gedeelde smart is halve smart. Tegelwijsheden waarvan ik steeds beter begrijp dat ze niet voor niks op tegeltjes staan omdat ze zo waar zijn.
Al deze overwegingen schieten door mijn hoofd nu ik iets aan het schrijven ben over 5 jaar stichting Gijsje Eigenwijsje. Vooropgesteld, we hadden als stichting nooit moeten bestaan. Punt.
Dat de stichting bestaat is alleen maar omdat er ruim 5 jaar geleden een klein en slim ventje was, die wist dat zijn leven eindig was. Hij voelde en zag het ondraaglijke verdriet in hemzelf en om hem heen. Verdriet over wat aan het gebeuren was en komen zou. Datzelfde kereltje kon in die periode ook oprecht lachen en genieten van het samenzijn met zijn familie en vriendjes en vriendinnetjes. Hij kon accepteren en nemen. En heel bijzonder, dat menneke kon ook geven. Hij dacht aan en gaf om andere kinderen, die net als hijzelf in zo’n bizarre situatie terecht was gekomen. Gijs ervoer hoe belangrijk het was om met gezin even rust te creëren. Weg van de ellende, even samen met alleen het gezin, geen gedoe, geen ziekenhuis, genieten in het moment. Letterlijk rust en warmte van het gezin in een huisje van vrienden of bekenden. Gijs snapte dat het niet vanzelfsprekend was dat ouders van kinderen net als hij zo’n moment van rust niet altijd zelf kunnen regelen. Gijs wist heel goed waarover hij het had en hij gunde een ‘warm nest’ aan álle ernstig zieke kinderen. Tijdens zijn laatste verjaardag maakte Gijs zijn wens kenbaar. ‘Tuurlijk Gijs, er komt een Stichting Gijsje Eigenwijsje en goed idee, jouw knuffel aapje als het logo’.
De wens van Gijs voelde als onze opdracht; dat gaf en geeft energie om door te gaan. Het verhaal van Gijs hebben we inmiddels heel vaak verteld. En er blijken heel veel ‘Gijsjes’ te zijn. Kinderen die net als Gijs ernstig ziek zijn of weten dat het leven niet veel meer te bieden heeft of lang meer duurt. Die kinderen en hun gezinnetjes genieten in een van de twee vakantiewoningen van onze stichting. Precies zoals Gijs zelf ervaren had en bedoeld heeft. Dat lees je telkens weer terug in het gastenboek. Ik zeg dat er veel ‘Gijsjes’ zijn en tegelijkertijd besef ik me maar al te goed dat er maar één echte kanjer was, dat was Gijs zelf. Omdat hij ervoer, hij het andere gunde en ons de opdracht gaf zijn gedachtegoed via zijn stichting te realiseren.
Wat zou die slimme en lieve Gijs toch trots zijn als hij wist wat hij met zijn nobele wens teweeg heeft gebracht. En wat zijn wij trots op Gijs!
Namens het bestuur,
Rob Kluyt,
voorzitter
Mooie blog!!!