Het leven is te kort voor het jojo-effect
Ken je dat gevoel? Dat je geleefd wordt? Dat je het gevoel hebt dat je geen grip hebt op de dagen? Je van het ene naar het andere agendapunt rent en holt, met je telefoon vastgekleefd aan je hand? Dat de dagen ongemerkt tussen je vingers wegglippen? Waar komt dat toch vandaan? En beter nog: wat kun je ertegen doen?
Op momenten dat je keihard met je neus op de feiten gedrukt wordt: dat het leven je zomaar kan ontglippen. Dan worden we wel wakker. Een dierbare wordt ernstig ziek of overlijdt en ineens besef je weer hoe kort het leven kan zijn. Je besluit het anders te gaan doen: carpe diem. Pluk de dag en geniet weer (voor even) van de kleine dingen in ‘t leven. Je LEEFT weer, neemt weer meer tijd voor je partner, je kinderen, je familie en vrienden. Werk is leuk om je geld mee te verdienen, maar je gezondheid niet waard. En dus neem je je lichaam met bijvoorbeeld RSI-klachten weer wat serieuzer, neem je wat vaker de trap, eet je bewust eens niet bij een benzinepomp onderweg in de file, maar vertrek je eerder, haal je boodschappen en eet je lekker thuis en geniet je van een goed glas water … Bij je wijn.
Zo gaat dat een tijdje goed. Het voelt beter, rustiger, totdat de druk op het werk, de relatie, het sociale leven (door anderen) weer wordt opgevoerd en je je weer mee laat slepen in de ratrace … Omdat je denkt dat dat zo hoort, dat je aan alle eisen moet voldoen … En zo blijf je doorlopen. Met pieken en dalen, totdat iemand om je heen instort en je daardoor besluit dat het weer eens tijd wordt om het rustiger aan te doen.
Ik herken dat terugkerende gevoel zo goed. Meerdere keren in m’n leven heb ik de stekker er even uitgetrokken (of moeten trekken). ‘Gewoon’ omdat het niet vol te houden was: veertig uur werken, een kind opvoeden, vrienden opzoeken, verjaardagen, feestjes, een praktijk runnen, bijscholen, administratie, sporten en oh ja, ik heb ook nog een vriend die ik graag een paar keer per week wil zien, écht wil spreken en een band mee op wil bouwen samen met zijn kinderen en de mijne … Als de stekker eruit is, is die ruimte er ineens ook. Dan kan ik wel bewuste keuzes maken in wat wel en wat niet, voel ik me helemaal in m’n element en gaat ‘t fijn … En dan (als vanzelf lijkt wel) laat ik me heel makkelijk weer meezuigen in de drukte van de dag/agenda/verplichtingen, en begint het weer van vooraf aan.
Wat is dat toch? Wat is er voor nodig om die tijd voor jezelf te nemen én te houden? Hoe voorkom je het jojo-effect. Ik weet het gewoon niet.
Ik doe alles aan ontspanning en probeer dat ook bewust te doen en inspanning met ontspanning af te wisselen. In de ochtend of avond:
• Yoga;
• Een stuk wandelen (alleen, met mijn dochter, vriend of een vriendin);
• Fietsen in plaats van met de auto.
En dit alles schrijvend schiet het me ineens te binnen: Het is mijn mindset die me in de weg zit: het gevoel te moeten in plaats van te mogen. Hoe druk je het ook hebt en hoe fijn je je nog voelt op dat moment: sta maandelijks even stil bij wat energievreters zijn en schrap deze uit je leven – ook al trek je ze op dat moment nog wel omdat je je goed voelt. Doe dit voordat iemand instort, preventief, en vervang ze door dingen en mensen waar je wel energie van krijgt. Kun of wil je ze niet vervangen (bijvoorbeeld omdat het iemand is waar je veel van houdt) kaart dan aan wat je veel energie kost, maak het bespreekbaar en dan lost het zich alleen daardoor vaak al op. Waardoor het weer energie geeft! Wacht niet tot jezelf of een dierbare iets overkomt en laat het niet alleen bij zeggen dat je het gaat doen. Doe het gewoon en doe het bewust. Het leven is te kort voor het jojo-effect.
Sandra van Doorn (43) is moeder van Sanne (10) en sinds afgelopen februari eigenaresse van Praktijk Marguérite, ‘voor innerlijke- en uiterlijke verzorging’. En Gijsje eigenwijsje? Dat is mijn held!
