Het is woensdag 11 januari 2017. De kerstvakantie zit er weer op en de kinderen zijn vanmorgen weer naar school vertrokken. Januari … Dat vind ik altijd zo’n saaie maand. Vaak grauw, koud en eigenlijk met niets in het vooruitzicht. Ja, het voorjaar, maar dat is nog zo ver weg. In mijn gedachten ga ik daarom even terug naar begin december.
Ik maak plannen voor de feestdagen, zorg dat het gezellig is in huis, tuig de kerstboom op en ben druk met een nieuwe uitdaging. Druk? Nou, vooral druk in mijn hoofd. En dat voor iemand die van nature relaxt is, altijd positief denkt en totaal niet piekert over dingen. Omdat ik die dingen nu eenmaal doe zoals ik ze doe. Wat iemand anders daar van vindt, is me eerlijk gezegd een rotzorg. Daarom respecteer ik ook wat anderen doen. Ik ga ervanuit dat iedereen de dingen op zijn of haar manier goed doet.
Maar dan nu. Het is begin december en ik pieker me suf. Als ik ‘s-nachts wakker word om naar het toilet te gaan, kom ik niet makkelijk meer in slaap. In maart 2016 heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt en doe ik dus wat ik leuk vind. In september 2016 was ik daarom al bezig met het uitdenken van een afhaalkerstmaaltijd. Ik wil het mensen in de drukke decembertijd makkelijk maken, waardoor ze meer tijd hebben om kerstmis met familie en vrienden door te brengen.
Ik bedenk vier voorgerechten, vier soepen, vier hoofdgerechten en vier nagerechten en hoop dat mensen enthousiast zijn. Mensen halen de maaltijd kant-en-klaar af en hoeven deze alleen nog op te warmen of in de oven af te bakken en mooi te presenteren op een bord. Niet urenlang in de supermarkt en achter het fornuis, maar wat tijd over en toch heerlijk eten. En kennelijk is iedereen enthousiast over mijn menu’s. Tien tot vijftien bestellingen zou een mooie start zijn, maar naarmate de deadline nadert, zijn het er bijna dertig, variërend van twee tot zestien personen. En dan word ik toch echt even nerveus. Het is de eerste keer en ik wil kwaliteit leveren. Zorgen dat iedereen een fantastisch kerstmaal heeft. Ik vraag me af hoe ik deze hoeveelheden in mijn eentje – op tijd en vers verpakt – geleverd krijg. Logistiek een hele puzzel. Leuk? Dat zeker! Maar ook heel spannend.
Er zijn heel veel lieve vrienden, vriendinnen en familie die hulp aanbieden, maar daar komt dan ook meteen mijn eigengereidheid om de hoek. Ik wil dit toch? Dan zal ik het toch echt zelf moeten klaren. Uiteindelijk schieten mijn moeder en schoonmoeder te hulp met het schillen van aardappelen, stoofperen en het schoonmaken van alle groenten. Ook mijn lieve echtgenoot en onze fantastische dochters zijn twee dagen druk met helpen op allerlei gebieden. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hier ontzettend trots op ben. Trots en blij ook dat we zulke fijne vrienden en familie hebben waar we altijd een beroep op kunnen doen. En dat had Gijs ook. Een familie waar hij op kon bouwen.
Zeker in december denk ik net even wat vaker aan Gijs, Wim, Nicole, Bart en hun familie. Wat normaal bij hen ook een feestmaand was, is nu een maand met veel herinneringen. Mooie herinneringen, maar ook herinneringen die je eigenlijk helemaal niet wil hebben. De verjaardagen van Nicole en Gijs. En dan aan het einde van de maand, op 30 december, de dag die in mijn geheugen gegrift staat. Bij het schrijven van dit verhaal zwellen de tranen opnieuw spontaan op. Ik denk dan ook aan Lieve, onze jongste dochter. Een vriendinnetje van Gijs, dat net zo oud is en bij Gijs in de klas zat.
Ik denk dan terug aan de periode van het ziek zijn van Gijs en zijn uiteindelijke overlijden. Maar ook aan de periode daarna. Hoe Gijs’ vriendjes en vriendinnetjes daarbij zijn betrokken en hoe Gijs nog steeds voortleeft in hun gedachten. Dat ze er stiekem meer bij nadenken dan wij vermoeden. Ik merk dat aan hele kleine dingen. Begin december werden opeens alle foto’s en herinneringen aan Gijs uitgestald op de vensterbank in Lieve haar kamer. Het kleine Gijsje Eigenwijsje-aapje prijkte als piek op haar kerstboom. Op Gijs zijn verjaardag en zijn sterfdag postte Lieve een heel mooi stukje op het voor haar zo belangrijke Instagram en Facebook. Reeds de dag ervoor was dat stukje al getypt in haar notities, zodat ze het de volgende ochtend alleen nog maar in haar bericht hoefde te plaatsen.
En Lieve was niet de enige. Meer vriendjes en vriendinnetjes hadden op social media hun gedachten geuit. De oranje Gijsje Eigenwijsje-armbandjes die echt nooit, maar dan ook nooit afgaan. Wat voor mooie jurk ze ook draagt en hoe deze daarbij ook ‘vloekt’. De armbandjes gaan niet af. Een van de twee armbandjes die ze draagt, is nu zo lelijk van kleur geworden dat het eigenlijk niet meer kan. Maar geen denken aan om dat bandje af te doen. Ik, die haar kledingkast wil opruimen en vraag of het allereerste inmiddels te kleine Gijsje-shirt van de Run4Gijsje weg mag, omdat alle letters los zijn gelaten en hij veel te kort is geworden. Nee, is het antwoord. Die mag niet weg. De middelgrote knuffelaap die iedere avond naast Lieve in bed ligt, heet Gijsje. De grote Gijsje Eigenwijsje-aap kijkt vanaf de rand van haar bed toe.
Als ik me dan bedenk wat de ziekte van Gijs, het overlijden van Gijs en de prachtige initiatieven voor zijn stichting na zijn overlijden teweegbrengen hier, dan moet ik toch echt even denken aan Gijs zijn familie, voor wie dit veel en veel zwaarder is en blijft. Natuurlijk krijgt het een plekje, maar wat een impact heeft dit op zijn gezin en familie. Maar wat is het dan toch ontzettend mooi dat de door hem bedachte stichting nu zoveel kinderen en hun families even gelukkig maakt. Iedereen die zich blijvend inzet om van zijn wens iets moois te maken en dit te behouden door de vele initiatieven die hiervoor genomen worden. Hij zou zo trots zijn!
En dan, te midden van deze drukte in december, ga ik even langs bij een vriendin die helaas dezelfde rotziekte heeft als Gijsje en niet meer lang te leven heeft. Ze zou graag op maandag een wandelingetje maken richting het dorp. Een wandeling waarbij je normaal zegt: wat is daar nu bijzonder aan? Maar voor haar is het echt een uitje geworden, waar ze ontzettend van geniet. Ik zeg haar dat ik met haar meega. Ook zij weet natuurlijk van de hectiek waarin ik me bevind en vraagt zich schuldbewust af of ik daar wel tijd voor heb. Dan word ik toch echt even met twee benen op de grond gezet. Tijd? Tijd … Ja, ik hoor het goed. Of ik daar tijd voor heb. Ja natuurlijk heb ik daar tijd voor. Wie heeft er hier nu tijd? Zij helaas niet. Ik maak hiervoor tijd. Ik weet dat zij enorm geniet om er even tussenuit te gaan en resoluut zeg ik dan ook dat ik tijd heb.
Precies dat zijn van die momenten waar we – in de hectiek waarin we leven en werken – vaker aan zouden moeten denken. Maak even tijd om te genieten. Van je familie, je vrienden of gewoon van iets kleins als een mooi vogeltje in de tuin. Nadat ik dit besefmomentje op Facebook deelde, kreeg ik reacties van mensen die hierdoor ook even zo’n besefmomentje kregen. En dat vind ik dan weer zo mooi.
Tijd, die zou ook de familie van Gijs nog graag wat meer gehad hebben. Tijd om van en met elkaar te genieten van de mooie dingen in het leven, waar we niet iedere dag bij stilstaan. De gewone dingen. Als ik dan vandaag lees dat het onderzoek naar hersenstamkanker vastloopt omdat een Indiase medicijnproducent niet reageert op verzoeken van het VUmc om het middel en de toegevoegde informatie te verstrekken, waardoor kinderen met deze vorm van hersenstamkanker mogelijk een beter vooruitzicht hebben, dan word ik daar toch heel erg verdrietig van. En dat alleen omdat het medicijn commercieel niet aantrekkelijk is. Te weinig mensen hebben deze ziekte en er is dus gewoonweg niet genoeg geld aan te verdienen. Triest, triest, triest. Je zult deze ziekte zoals Gijsje en Tijn, die met zijn geweldige actie in december zoveel geld ophaalde, maar hebben. Pas dan kun je zeggen dat je geen tijd hebt …
En terwijl ik hier allemaal over nadenk, kan ik ook gewoon genieten van die oersaaie dag begin januari 2017.
Claudette Verhoeven (43)
Heel mooi geschreven, Claudette.