Gijsje … ik hoorde voor het eerst van hem tijdens de Tilburg Ten Miles in september 2012 in de vorm van een grote gele vlek. Een gele vlek gevormd door mensen in een geel shirt met daarop Gijsje Eigenwijsje. Zelf droeg ik ook een geel shirt. Daarop stond Coen en Live Strong. Ik was niet de enige in zo’n shirt. Ook ik was onderdeel van een gele vlek.

Twee gele vlekken. De ene liep voor Gijsje; de andere voor Coen. Gijsje was 8 en overleed in december 2011 aan hersenstamkanker. Coen was 42 en overleed in december 2009 aan leukemie. Gijs liet een diepverdrietige vader, moeder en broer achter. Coen een diepverdrietige vrouw, zoon en dochter.

De twee gele vlekken kwamen die dag bij elkaar door de opa van Gijs en de schoonmoeder van Coen. Ze woonden in hetzelfde dorp en zo’n gele vlek valt natuurlijk op. Ze wisselden ervaringen uit. ‘Onze vlek is eigenlijk te oranje’ zei de schoonmoeder. ‘Coen liep altijd de Tilburg Ten Miles in een knalgeel shirt. Zo konden we hem goed zien als we langs de kant stonden. Deze shirtjes hadden even geel moeten zijn, maar ze een beetje oranje uitgevallen’.

De opa kuchte. ‘Onze shirtjes zijn eigenlijk te geel,’ zei hij. ‘De lievelingskleur van Gijs was oranje, dus onze shirtjes zijn een beetje te geel uitgevallen.’

Meer zeiden ze niet. Wat viel er ook te zeggen? De gele vlekken spraken boekdelen. Elk puntje van de vlek werd gevormd door iemand die hen levend wil houden. Die wil dat er over hen gepraat blijft worden. Dat de herinneringen levend blijven en dat hun wensen blijven uitkomen.

Het was de wens van Coen om zijn kinderen in de sneeuw te zien spelen. En geloof het of niet, maar die winter lag er zes weken lang een dik pak sneeuw.

Het was de wens van Gijs dat alle kinderen die net zo ziek zijn als hij een week op vakantie kunnen. Een week zonder dokters, ziekenhuizen, infusen en liefst zonder zorgen. Gewoon een weekje weg. Als elk ander gezin. Herinneringen maken met elkaar. Voor later. En iedereen op deze site weet dat ook de wens van Gijs is uitgekomen.

Gijs en Coen. Allebei in liefde geleefd en allebei te jong afscheid genomen van het leven. Hoe mooi is het dat ze voortleven in onze gesprekken en in hun dromen. Laten we dat blijven doen. Door een gele vlek te blijven vormen, letterlijk of figuurlijk. Om hen te eren. Om het leven te eren. Dat zijn we aan hen verplicht. En aan alle Gijsjes en Coens op deze wereld.

Jolanda Horsten – 6 april 2017