Blog

Een hoopje geluk

Een hoopje geluk

Gisteren bracht ik onze jongste naar bed, verzon een verhaaltje, luisterde naar de vragen die hij stelde om de dag zo lang mogelijk te rekken, gaf hem duizend kusjes en wenste hem welterusten. Een dagelijks ritueel. Heel gewoon. Een paar uur later ging ik bij hem kijken toen hij in diepe slaap lag. Ik keek naar hem en streelde hem over zijn haar. Hoe onschuldig hij daar lag. Met zijn knuffeltjes in bed. Ineens vond ik het helemaal niet meer zo gewoon dat ik hier zo bij hem stond. Kijkend naar zijn gesloten ogen en rustige ademhaling. Dit was puur geluk.

Het besef stroomde door mijn lijf. Wat een impact zit er in dat kleine woord. Want geluk is natuurlijk helemaal niet klein. Geluk is onbetaalbaar. En al kan geluk in kleine dingen zitten, dat zien of ervaren is niet voor iedereen weggelegd. En ik mag daar elke dag van genieten.

Geloof me, ik hou enorm veel van alledrie onze kinderen, maar in het dagelijkse leven sta ik er dus niet altijd bij stil hoe bevoorrecht we zijn. We zijn allemaal gezond, hebben een dak boven het hoofd en zorgen voor elkaar. De meeste dagen besef ik niet eens wat een rijkdom en geluk dat is. Sterker nog, er zijn momenten dat ik gillend gek word van de drukte in het gezin. Ik sta niet altijd te springen bij de enthousiaste verhalen en kan soms behoorlijk moe worden van de tomeloze energie. Het gevraag. Het zorgen. Ik geniet dan niet van hun aanwezigheid, maar word ongeduldig. Prikkelbaar. En dat laat ik merken ook.

Als ik na zo’n dag Facebook open en de updates van Gijsje Eigenwijsje zie, komt de realiteit van het leven extra hard binnen. Ik lees de quote van Jasmijn uit het gastenboek en voel de dankbaarheid: ‘Praten kan ik niet, maar als ik het wel zou kunnen, zou ik zeggen dat het hier geweldig is.’ Ik val stil. Hoe anders is het leven voor de mensen die er een weekje tussenuit zijn in een van de huisjes.

Door zo’n berichtje van Jasmijn ga ik scherper kijken. Ik besef weer heel goed wat een geluk we hebben dat we elke dag van elkaar genieten. Wat een voorrecht het is om soms ‘gek’ te kunnen worden van je kinderen. Dat niets vanzelfsprekend is. Ik lees de laatste zin van Jasmijn nog eens: ‘Ik hoop dat ik nog een keer terug mag komen,’ schrijft ze. Jasmijn, dat hoop ik ook. En ik hoop ook dat je nog heel vaak ingestopt mag worden door je ouders, dat je nog lekker veel mag lachen. En dat je het leven soms heel gewoon vindt. En daar dan heel gelukkig van wordt.

Laten we er samen voor zorgen dat er nog heel veel gelukzalige momenten mogen worden beleefd, zodat de wens van Gijsje steeds meer golfjes van geluk kan veroorzaken. Jouw kleine bijdrage kan een grote impact hebben.

One Comment

  • mw, Lenie Ooms schreef:

    Onze dochter mocht samen met man en kinderen een week veetoeven in huisje Gijsje Eigenwijsje, geregeld door het AMC thuiszorg team.
    Ik kan niet genoeg bedanken (geloof al eens gedaan) en benadrukken wat een week weg kan betekenen voor een gezin met altijd zorgen/ verzorgen van een kind met een ziekte, ook al stopt dat zorgen/ verzorgen niet in die week.
    War fijn dat er mensen zijn die ineens het besef krijgen dat (gewoon) eigenlijk helemaal niet (gewoon) is.
    Wat mooi verwoord is in het bovenste stukje, mijn dank daarvoor.
    Zoals te lezen ben ik oma, en wel van vijf kleinzonen en drie kleindochters, en een van die kleindochters ligt/ zit het diepst in mijn hart mijn wezen mijn alles, zonder tekort willen doen aan alle anderen zal zij sltijd mijn nummer een zijn.
    De tranen om haar gelaten en gelukkig nog laat, zijn er van verdriet maar ook vreugd, ontroering.

Laat een reactie achter