Bloemetjes op mijn hart

Ik ben dankbaar. Dankbaar dat Maxine een week voor ze overleed nog in het Paleis van Gijs vakantie mocht vieren. Dat maakt dat we tot het laatste moment mooie herinneringen aan haar en ons gezin hebben.

Op 28 april jl. overleed Maxine. In onze armen. Als 3-jarig meisje had ze niet zoveel met bloemen, dus besloten we om op haar afscheidskaart te vragen om een donatie voor Stichting Gijsje Eigenwijsje. Zodat andere kinderen ook kunnen genieten van een weekje vakantie in turbulente tijden. Dat leidde tot positieve reacties en vooral veel donaties. Hartverwarmend! Bijzonder is dat, door de oproep op onze afscheidskaart, in de vele gesprekken die ik voer over Maxine, de stichting van Gijs ook vaak voorbijkomt.

Ik praat het liefst de hele dag over Maxine en vertel daarbij het verhaal van Gijs ook veel. Vooral om te laten zien dat er uit zoveel ellende ook iets moois en zinvols kan ontstaan. Iets waar ik ook naar op zoek ben. Het verliezen van onze dochter voelt zo zinloos en wreed, dat ik er positieve dingen tegenover wil zetten, zodat er weer wat bloemetjes gaan groeien op de dorre vlakte die mijn hart nu is. Dus tijdens het doorkomen van de dagen sinds haar overlijden, zoek ik naar zinvolle momenten die het leven in deze bizarre tijd weer zin geven. En soms vind ik ze. Of ze overkomen me.

Eén van die zinvolle dingen is dat mijn moeder haar negende Nijmeegse Vierdaagse opdraagt aan Maxine en zich laat sponsoren om stichting Gijsje Eigenwijsje financieel te steunen. Het ontroert me om te zien hoeveel mensen hier gehoor aan geven en wat een mooi bedrag voor de stichting dit oplevert. Fijn dat Maxine’s oma op deze manier ook gesteund wordt. Want ook zij, mijn vader en de andere familieleden, gaan door de moeilijkste periode van hun leven. Onze kleine ster en het logo van de stichting prijken samen op het shirt dat ze tijdens het wandelen zal dragen. Zo zijn Maxine en Gijs weer met elkaar verbonden en geven ze mijn moeder vast de kracht om deze bijzondere en zware editie te volbrengen. Vol trots zal ik haar, samen met vele anderen, volgende week vrijdag opwachten op de Via Gladiola.

Zinvol zijn ook de manieren waarop we vormgeven aan alle herinneringen aan Maxine. Zo zijn we in contact gekomen met een sieradenmaakster die met een uniek idee kwam voor een urn. Dit idee wordt op dit moment uitgevoerd en het tussentijdse resultaat is veelbelovend. Mooi én rauw, want het is natuurlijk absurd dat we hiermee bezig zijn. Maar het (laten) maken van deze urn, en andere dingen voor en over Maxine, doen recht aan hoe mooi, bijzonder, leuk, lief, dapper en slim ons meisje was. Daar kan ik toch ‘blij’ mee zijn, hoe gek dat ook voelt. Ook word ik ‘blij’ van het uitzoeken van mooie foto’s van Maxine, om deze vervolgens in te lijsten. Onbetaalbaar was de trotse glimlach van Amélie toen ze een ingelijste foto van haar met haar zusje op haar nachtkastje zag staan. Waar ik ook veel betekenis aan geef, is het geven van een plek aan de spulletjes van Maxine op haar kamertje en op haar ‘altaartje’ in de woonkamer. Deze tastbare dingen maken dat ik haar aanwezigheid meer voel en de leegte, die ze achterliet, daarmee een ietsiepietsie heel klein beetje kan opvullen.

Het meest zinvol zijn de mensen om ons heen, die Jeroen, Amélie en mij door deze periode heen sleuren. Ik ben erg geraakt als ik merk dat onze familie en vrienden Maxine ook vreselijk missen. Het levert intense gesprekken (en app-conversaties) op over de (on)zin van ons bestaan. En haar samen missen maakt het verdriet soms iets draaglijker. Ook met collega’s, leidsters van het kinderdagverblijf en ouders op de school van Amélie heb ik bijzondere ontmoetingen, die ik anders niet had gehad. Het troost me dat Maxine zorgt voor deze verbinding. Een unieke vorm van verbinding heb ik met lotgenoten; ouders die hun kind ook door kanker zijn verloren. Met hen voel ik een niet te beschrijven band, omdat we allemaal moeten (leren) leven met hetzelfde lot. Dat levert veel wederzijds begrip op en herkenning van elkaars gevoelens die je in deze verschrikkelijke achtbaan tegenkomt. Wat ik ook bij hen herken is de zoektocht naar nieuw geluk, simpelweg omdat het oude is verwoest. Het vergt moed om het oude geluk, waar we zo van hielden, los te laten en de oversteek te maken naar die andere vorm van geluk, waarbij verdriet en vreugde naast elkaar kunnen bestaan.
Een mooi voorbeeld van nieuw geluk is Gijsje Eigenwijsje, waar het verdriet om Gijs en de vreugde van vakanties voor zieke kinderen, hand in hand gaan.

Geïnspireerd door Gijs en anderen is mijn zoektocht naar nieuw geluk nog maar net begonnen. Ik heb nog geen idee hoe het eruit ziet en waar het zich bevindt. De tunnel is lang en donker en ik zie nog geen enkel lichtje. Maar ik heb er vertrouwen in dat ik het ooit ga vinden of dat het mij vindt, want Maxine “houdt me vast” en wijst mij de weg.

Meer over ons verhaal lees je op: www.onzekleinester.wordpress.com